Selector Festival 2012 - Kraków
Podsumowując tegoroczny Selector Festival muszę powiedzieć, że kto lubi tego typu muzykę a nie był - ma czego żałować. Pierwszy dzień, piątek to swoista “rozbiegówka” przed sobotnim wielkim finałem. Pogoda w piątek zapowiadała się źle, padało ale na wieczór przestało. Chłodny porywisty wiatr psuł trochę czerwcowy klimat festiwalu (przecież powinno być ciepło i słonecznie!). Ale muzyka i wykonawcy - rozgrzewali publiczność. A komu było mało mógł się napić np. gorącej herbaty :) Sobota na szczęście była sucha i cieplejsza, przestało wiać… Ale koniec o pogodzie. Teraz o muzyce. Bo tutaj klimaty były gorące!
Mała scena - małe gwiazdy - mniej uwagi się im poświęca w mediach, dlatego od nich zacznę.
Moim faworytem zostali… The KDMS, którzy za sprawą swojej wokalistki podbili moje serce (i uszy). Bardzo ciekawy występ na Selector Festival 2012. Wygląda na to, że nie tylko oni spodobali się publiczności, która została w dużej części pomimo tego, że na dużej scenie rozpoczął się inny koncert (Miike Snow), ale także publiczność spodobała się wykonawcom. Bo jak inaczej tłumaczyć bisy i dość spore przedłużenie występu?
Marina - HardBeat
Pamiętacie jak było kiedyś? Kiedyś wydawane były płyty, których można było słuchać wiele razy. Wracać do nich po latach i dalej rozkoszować się tekstami i melodią. Kult. Perfect. Inne dinozaury. Wydawali płyty, które się pamiętało. Kochało. Teraz? Teraz podobnie jak w literaturze, gdzie nastąpiła makulaturyzacja, w muzyce jest… jakby to nazwać, hm? Ciężko znaleźć nowe słowo w pełni oddające to co się dzieje. W każdym bądź razie jednym uchem nam wpada, trwa przez sezon i wypada. Kto pamięta jakie przeboje były hitem rok temu? Ja, z racji tego, że się tym troszkę interesuję może przypomniałbym sobie parę utworów z tzw. kanonu muzyki rozrywkowej.
Lana Del Rey - Born to die (2012)
Nostalgicznie o miłości i śmierci.
O smutku, miłości, uczuciach i śmierci. O pocałunkach, wakacjach, białym T-shircie, grach komputerowych i międzyludzkich relacjach. O grze w bilarda. O perfumach. O życiu. Lana Del Rey hipnotyzującym głosem uwodzi słuchacza w świat, którego nie wyobrażaliśmy sobie, że istnieje. I to, że istnieje tak blisko. Wystarczy, że ktoś zaśpiewa. Ktoś posłucha. Magiczna kraina dźwięków otworzy się i pochłonie.
Dwanaście wspaniałych utworów tworzy album pełny tęsknoty za tym co przeminęło, co się zmieniło. Kilka z nich na pewno słyszeliście – od pewnego czasu grają je niemal wszędzie. Born to die, Video games czy Blue jeans królują na YouTube czy w stacjach radiowych (nie wszystkich, nie każdy zagra Lane – może nie pasować do ramówki).